Blogs

Of we zeker weten dat we dit nu willen? We kunnen ook nog een jaar wachten. Aldus de kinderarts. De kans op een anafylactische shock is ook bij een huidtest aanwezig. We zijn in het ziekenhuis. Voor verder onderzoek naar de pinda-allergie van Dex. Ze willen ooit provoceren. Later. Als hij groter is. Dat betekent kleine hoeveelheden van het allergeen waar je allergisch voor bent toedienen. Zo kan je zien of, en bij welke hoeveelheid je lichaam reageert. Bij Dex is dat nog te gevaarlijk. Vanwege zijn leeftijd, maar ook gezien de heftigheid van zijn eerste keer. Een anafylactische shock wil je niet nog een keer meemaken. Daarom gaan we nu voor een huidtest.

We zijn in de parkeergarage. Die van het Reinier de Graaf-ziekenhuis. Voor controle. Dex en ik stappen tegelijk met een vrouw in de lift. De deuren sluiten en ik ruik het gelijk. Deze vrouw staat een broodje pindakaas te eten. En binnen een seconde aait ze met dat broodje pindakaas in haar hand over het hoofd van Dex. Mooie haarkleur zegt ze. Neee!! Hoor ik mezelf schreeuwen. Sorry mevrouw maar hij heeft een hele heftige pinda-allergie en ik zie dat u een broodje pindakaas eet! Waarop de vrouw antwoord: ik zal het niet aan hem geven. En weer wil ze hem over de bol aaien. Met dat broodje in diezelfde hand. Dat voelt dus voor mij als een pistool op je hoofd. De enige geruststelling die ik op dat moment heb is dat we bij het ziekenhuis zijn. Met zweet op m’n rug stap ik de lift uit… Begrijp me niet...

We gaan voor het eerst vliegen sinds we weten van Dex' allergie. De eerste keer dat we vlogen wisten we nog niet van zijn allergie. En dit is godzijdank goed gegaan. Deze keer wordt het spannender. Een vliegtuig vol met onbekende mensen. Waarvan er vast iemand iets met pinda in zijn tas heeft.

Hoe maak ik Dex als hij groter is duidelijk dat hij geen pinda mag? Dit vroeg ik aan de eerste diëtist die ik bezocht. "Dan geef je hem iets met pinda en daarna zal hij het nooit meer doen." Euh nee, dat denk ik ook niet, want in het ergste geval is hij dan dood.

Dat we toch maar 112 gaan bellen, gilde ik naar Frank. Gisteren was alles nog zoals alle andere dagen. Dex was weer veel te vroeg wakker, maar ik dacht zoals elke ochtend; vandaag is weer een nieuwe dag, morgen kan het zomaar anders zijn. Alle 'oortjesellende’, want zo noem ik het voor het gemak maar even, was voorbij. RS-virus, 3 oorontstekingen, een operatie en uiteindelijk buisjes verder sliepen we weer wat uurtjes achter elkaar door. Oh wat vond ik dat zwaar. Die nachten. Maar gisteren voelde alles anders. Gisteren hadden we hele andere problemen dan vandaag. Vandaag geef ik Dex voor het eerst een broodje pindakaas. Een Hollandse jongen van 10 maanden mag best een broodje pindakaas. Meegeven naar opa, die oppast op maandagochtend, vond ik geen slim idee. Wat nou als hij het niet lust? En dat was het begin van ons nieuwe leven.